Implantologische behandeling

Een tandimplantaat is een (nagenoeg altijd) van zuiver titanium gemaakte kunstwortel die in de tandeloze kaak omgeven door kaakbot ingebracht wordt door middel van een operatieve ingreep. Na inheling (2-9 maanden) is het implantaat daarna vast verankerd in de kaak. Het doel is de door het verlies van tanden en kiezen opgetreden kauwfunctie (deels) herstellen. Dit is vergelijkbaar met een kunstheup die deels de functie van de heup herstelt: lopen/wandelen. De meest eenvoudige vorm van implantaatbehandeling is het plaatsen van implantaten, meestal 2, die houvast bieden aan een eerder loszittend kunstgebit. In de volksmond wordt een dergelijke gebitsprothese ook een “klikgebit” genoemd.

Medische noodzaak

Bij personen die volledig tandeloos zijn (met een zo goed mogelijk aangepaste volledige onder- en bovenprothese) en een ernstig geslonken kaak hebben, waardoor ernstige vermindering van de kauwfunctie kan optreden, is het mogelijk -na een aanvraag bij de betreffende zorgverzekeraar van de patiënt- een dergelijk eenvoudige implantaatbehandeling grotendeels op kosten van de zorgverzekeraar uit te voeren. Hiervoor moet wel een machtiging verleend worden. De (adviserend tandarts in dienst van de) zorgverzekeraar moet het met de tandarts-implantoloog eens zijn dat er sprake is van “medische noodzakelijkheid” (=medische indicatie) om een behandeling met 2 implantaten ten behoeve van het hebben van houvast voor een klikgebit, uit te voeren. Dan zal de zorgverzekeraar de behandeling vergoeden.

Tandheelkundige indicatie

Er zijn nog vele andere tandheelkundige afwijkingen die bij voorkeur, vanuit een tandheelkundig oogpunt, met een implantaatbehandeling opgelost zouden kunnen worden. Alleen is er dan geen sprake van een medische noodzaak (vindt de zorgverzekeraar vaak), maar van een “tandheelkundige indicatie”. Voor een dergelijke behandeling volgt zelden of slechts gedeeltelijk een vergoeding door zorgverzekeraars. De gedachtegang hierachter is dat een traditionele benadering, zoals het niet vervangen van een tand of kies, het maken van een brug of een kunsthars plaatprothese, ook kan dienen als een adequate oplossing.

Machtiging van verzekeraar

Helaas zijn niet alle telefonische medewerkers van zorgverzekeraars bekend met het onderscheid tussen medische noodzaak en tandheelkundige indicatie. Ik adviseer dan ook altijd schriftelijk met bij voorkeur de adviserend tandarts in dienst van de zorgverzekeraar contact op te nemen. De adviserend tandarts is de deskundige betreffende de interne richtlijnen voor vergoeding van uitgebreide behandelingen van de betreffende zorgverzekeraar. Uiteraard staan wij als Praktijk voor Parodontologie en Implantologie de patiënt ter zijde bij het doen van de aanvraag voor een machtiging en wij zullen ook aanvullend corresponderen met de adviserend tandarts om de noodzaak dan wel wenselijkheid van de aangevraagde behandeling duidelijk te maken.

Nazorg

Ook na een uitgevoerde implantaatbehandeling is de nazorg van groot belang, omdat een implantaat ook kwetsbaar kan zijn voor plaque-ophoping en ontstekingen van het slijmvlies en bot rondom het implantaat. Uit onderzoek is gebleken dat een eenmaal door bacteriën aangedaan implantaatoppervlak zeer moeilijk te reinigen is. Peri-implantitis is hierdoor zeer moeilijk te behandelen. Er is sprake van peri-implantitis wanneer het weefsel rondom het implantaat ontstoken raakt en tot botverlies rondom het implantaat en uiteindelijk zelfs tot implantaatverlies leidt.

Nog veel meer dan met andere aandoeningen geldt daarom hierbij “voorkomen is beter dan genezen”. Dit kan zelfs zover gaan dat wanneer het risico op peri-implantitis hoog is, het mogelijk beter is helemaal geen implantaten te plaatsen. Bij rokers (met parodontitis) is bijvoorbeeld het risico op peri-implantitis met als gevolg verlies van implantaten 15-20 maal hoger dan bij parodontaal gezonde niet-rokers met een bovengemiddelde mondhygiëne.